Posts

Mga boladas sa pakanang ChaCha

/in /by

Ni Nuel M. Bacarra

Sa dinaranas na mataas na presyo ng mga bilihin na tinutuwangan pa ng kawalan ng dagdag na kita o sahod, hibahib na si Juan dela Cruz sa kakakayod sa lansangan para lamang makaraos. Pinapasan niya ang krisis sa ekonomya na pinalalala ng mga garapal na patakarang pabor sa dayuhan at mga kapitalista at ng mga palsong hakbang ng pamunuan para sa pansariling interes.

Nakapako ang sahod ng manggagawa. Ang mga nagsitaasang presyo ng mga batayang bilihin tulad ng bigas, gulay, isda at marami pang iba ay natural na tendensya ng patakarang iasa sa importasyon para matugunan ang batayang mga pangangailangan ng bansa. Ang mga lokal na prodyuser ng mga produktong agrikultural ay ibayong pinahihirapan pa ng laganap na ismagling na siyang namamayagpag sa pagpapabaha ng mga angkat na produkto sa merkado. Kaya kung may anunsyo ng ayuda, asahang pipilahan ito ni Juan.

Sa isang taon at siyam na buwang panunungkulan ng pangkating Marcos Jr., kalabisan nang singilin ang rehimen kung nasaan na ang ipinangako nitong ₱20 na kilo ng bigas. Hindi ito plataporma kundi buladas ng isang tipikal na politiko. Ngayon, may bagong pambubuladas na muling inilalako sa mamamayan na gagastusan ng bilyun-bilyon na hindi maglulutas ng krisis sa ekonomya bagkus ay ibayo pang magsasapanganib sa lupa, kabuhayan, kalayaan at kasarinlan ng bansa—ang planong pagbago ng konstitusyon o Charter Change (ChaCha).

(Larawan ni N. Bacarra/Kodao)

Mamamayan ang puhunan sa pag-unlad

Kahit ang karaniwang masa sa kalsada ay nagsasabing hindi ang konstitusyon ang problema kundi ang mga pulitiko na may hawak ng kapangyarihan. Panis na ang linyang “para ito sa kaunlaran ng bansa.” Kung nais sana ng kaunlaran, dapat mamuhunan ang pamahalaan sa mamamayan na siyang tunay na tagapaglikha ng yaman ng bansa.

Dapat paunlarin, suportahan at pakilusin ang pinaka-produktibong pwersa ng lipunan na walang iba kundi ang mga magsasaka at manggagawa.

Hindi pa rin nagbabago ang komposisyon ng lipunan sa loob ng ilang dekada. Ang magsasaka pa rin ang dominanteng uri sa usapin ng bilang na aabot pa rin sa 70%. Kung lulutasin ang problema nila ng kawalan o kakulangan sa lupa, mas magiging produktibo sila at tiyak na uunlad dahil ang malaking bahagdan na dating inaangkin ng mga panginoong maylupa sa pamamagitan ng mataas na upa sa lupa, ng mga kumprador at usurero, sa pamamagitan ng mataas na interes sa pautang ay mapupunta na sa kanila.

Dahil pinakamalaking bilang sila ng bansa, sisigla ang mga industriya dahil magiging pangunahing konsyumer sila ng mga produkto nito ng mga pagawaan. Sila ang magtutulak sa bansa para mag-industriyalisa. Ang tunay na reporma sa lupa ang magpipihit ng direksyon para sa tunay na industriyalisadong pagsulong.

Kailangan ding ilapit sa tunay na pangangailangan ng mga manggagawa ang sahod nila. Kung pananatilihin ang sahod na nakasayad sa antas lamang ng “kape at pandesal,” na kundisyon ng pagpapatuloy lamang ng sikdo ng dibdib para huminga at makapagtrabahong muli, patuloy ang pagkabansot ang industriya.

Ang silbi ng mga manggagawa at magsasaka sa kasalukuyan ay tagalikha ng yaman ng mga kapitalistang dayuhan at lokal at pagtugon sa kapritso ng naghaharing uri.

Kailangang iwaksi ng pamahalaan ang pagsunod sa dikta ng dayuhan upang maiangat ang sarili tungo sa pag-unlad. Sa paglikha ng mga produkto para sariling pangangailangan ang susi. Bilang isang agrikultural na bansa, nakapanlulumo na inaangkat natin sa ibang bansa ang bigas, asukal, asin, maging isda (sa kabila ng pagiging pulu-pulo ng bansa natin) at gulay mula sa mga kanugnog na bansa. Hindi wasto na tinutugunan natin ang pangangailangan ng ibang bansa sa kapinsalaan ng lokal na produksyon para sa sariling pangangailangan na siyang susi para sariling industriyalisasyon.

(Larawan ni N. Bacarra/Kodao)

Mga kontra-mahirap na batas

Ano pa nga bang dapat asahan sa naghaharing uri? Interesado lamang sila kung ano ang pabuya sa kanila ng mga among imperyalista para sa pananatili sa poder at gamitin ito para makapagpayaman. Hindi kailangang baguhin ang konstitusyon ng Pilipinas dahil lamang sa ambisyon sa pulitika ng mga nagsusulong nito. Bagamat hindi sapat ang mga probisyong nagbibigay ng proteksyon sa mamamayan, agrikultura at industriya sa kasalukuyang konstitusyon, ang mga panukalang pagbabago rito ay lantarang ibayong magsasadlak sa bansa sa kahirapan sa pamamagitan ng todo-largang pagbubukas ng ekonomya sa dayuhang pagmamay-ari at pamumuhunan at pagtanggal sa mga probisyong nagpoprotekta sa lokal na industriya, agrikultura at sa mamamayan. Dagdag na papasanin na naman ito ng mga Juan at Juana bukod pa sa dati nang nariyan.

Nang isabatas ang Rice Tariffication Law o R.A. 11203, inilarga nito ang todo-todong importasyon ng bigas ng mga sindikato sa loob at labas ng gubyerno at lumumpo sa lokal na produksyon ng bigas. Nagdiwang ang malalaking korporasyon sa yutilidad sa pagsasabatas ng R.A. 9136 na mas kilala bilang Electric Power Industry Reform Act of 2001 (EPIRA). Kanya-kanya ang kooperatiba sa kuryente sa pagtataas ng bayarin sa nakokonsumo ng publikong tagatangkilik. Tuliro ang sambayanang Pilipino nang isabatas ang Downstream Oil Industry Deregulation Act ng 1998 o R.A. 8479 dahil hindi na bumaba ang presyo ng mga produktong petrolyo sa nakaraang 25 taon taliwas sa propaganda ng gobyerno ng episyenteng regulasyon para mapababa ang presyo nito. Habang tila naman nanunuhol pa ang pamahalaan sa malalaking lokal at dayuhang negosyante noong panahon ng pandemya nang isabtabatas ang Corporate Recovery and Tax Incentives for Enterprises (CREATE) Act o R.A. 11534 para diumano bigyan ng kaluwagan ang mga korporasyon sa mga bayaring buwis at makaakit pa ng pamumuhunan. Ang dating 30% buwis sa kita na ipinapataw sa mga korporasyon ay ibinababa sa 25% na lamang.

Sa ganitong tunguhin ng mga mga sinasabing batas para sa kaunlaran, hindi ito para sa mamamayan. Patuloy itong nilalabanan at hinahamon ng mga tunay na nagmamalasakit sa bansa. Ngayon, muling nahaharap ang bansa sa isang hamon ng katinuan kung talagang kailangang- kailangang baguhin ang konstitusyon.

(Larawan ni N. Bacarra/Kodao)

Galaw ng dayuhang kapangyarihan

Ang pagiging pursigido ng mga kongresista sa ilalim ni House Speaker Ferdinand Martin G. Romualdez at ng mga senador na isulong ang ChaCha, bagamat magkaiba ang nais na pamamaraan, ay udyok ng dayuhang kapangyarihan na pumaypay sa apoy na pansariling interes na makapanatili sa poder at para sa pagpapayaman. Kahit pabor lamang diumano si Presidente Ferdinand R. Marcos Jr. sa mga pang-ekonomyang probisyon, hindi maipagkakaila ang ganap na basbas niya sa pagbago ng konstitusyon dahil nasa interes niya ang manatili sa poder para buhayin pa rin ang imahe ng pamilya nila na hindi niya kakayaning gawin sa saklaw ng kanyang kasalukuyang termino. Buhay pa rin sa diwa ng mamamayan ang popular na pag-aalsa sa EDSA na siyang pangunahing dahilan sa pagkakaroon ng konstitusyon ng 1987. Gayunpaman, hindi ito inisyatibang bunga ng malasakit ng rehimeng Marcos Jr. sa bansa kundi lantad na maniobra para sa sariling kapakanan at tagapagpaganap ng programa ng dayuhan sa mas malaking saklaw.

Ang agresibo at butangerong postura ng China sa West Philippines Sea (WPS) ay reaskyon nito sa ginagawang pang-uupat ng gera ng US sa pamnamagitan ng mga ehersisyong militar sa Pilipinas, pagtatayo ng mga basa militar at pagmobilisa sa iba pang bansa kontra China. Paghahanda ito ng US sakaling okupahin ng China ang Taiwan.

Mula sa dating limang base militar sa ilalim ng kasunduang Enhanced Defense Cooperation Agreement (EDCA) noong 2014, sa maagang bahagi ng panunungkulan ni Presidente Marcos Jr, noong Abril 2023, idinagdag ang apat pang lugar para sa pagtatayo ng mga base militar ng US sa bansa na nakapwesto sa mga estratehikong lugar na malapit sa Taiwan. At nakatanggap ang rehimeng Marcos Jr. nang $100 milyong “pabuya” mula sa US.

Kaya kapag tumindi ang alitan sa pagitan ng US at China kaugnay sa Taiwan na maaaring lumundo sa aktwal na gera, hindi na kailangang pumunta pa ang mga aircraft carrier at jet fighters ng USsa mga base militar nito sa Japan at Guam para sa refueling dahil seserbisyuhan na sila sa mga base militar na nasa Lallo at Sta. Ana sa Cagayan at Gamu, Isabela o ng dalawa pang base militar ng US sa Palawan na nakaharap sa China. Agresibo itong ginagawa ng US dahil nasa balangkas pa ito ng programang “Asia Pivot” ng dating rehimeng Barrack Obama. Kaya asahan nang iigting pa rin ang pagiging butangero at agresibo ng China sa WPS.

Samantala, kapag ibinukas ang syento porsyentong pag-aari ng lupa at negosyo ng dayuhan dito sa bansa sa pamamagitan ng pagbago sa konstitusyon, ang mga komunidad ng mga pambansang minorya at mga lupain ng mga magsasaka ay maaaring maging pag-aari ng mga dayuhan para maging instrumento sa gera bilang mga base militar o ng mga dayuhang negosyo para sa ibayong pagsasamantala.

Malinaw na ang rehimeng Marcos Jr. ay tuta ng US kontra kay Duterte na maka-China. Ang pagkatig ng dating Pangulong Duterte sa China at ang banta nitong ipawalambisa ang Visiting Forces Agreement sa pagitan ng US at Pilipinas ay larawan ng pulitika sa bansa na nakaangkla sa kumpas at basbas ng dayuhang kapangyarihan.  Ang ganitong hanayan ng malalaking pulitiko ay magkakahugis nang lubos sa darating na eleksyon sa 2025 at 2028 at kung anong kahihinatnan ng impestigasyon ng International Criminal Court na tila nagiging armas ng rehimeng Marcos Jr kontra kay dating pangulong Rdorigo Duterte.

(Bulatlat photo)

Tumindig at lumaban

Ang isang anim na taong termino ng isang presidente sa pwesto na nakasaad sa saligang batas ay sapat na upang patunayan ang kanyang kakayanang pamunuan at paunlarin ang bansa. Dahil kung kung may ekstensyon, pag-upo pa lamang sa pwesto, ang magiging prayoridad ng nakaupong presidente ay pagplanuhan na kung paano muling mananalo sa susunod na eleksyon.

Ang isang anim na taong termino ng presidente ay mekanismo ng konstitusyon para hindi maabuso ang kapangyarihan para sa pansariling interes.

Sa manera ng kondukta ng ChaCha, katakut-takot na ang anomalya para ihirit ito sa pamamagitan ng People’s Initiative na isang paraan na nasa konstitusyon mismo para baguhin ito. Ginamit ang pondo ng bayan, nangako ng ayuda na inireklamo na ni Juan dela Cruz na matapos makapirma ay nananatiling pangako lamang. Nasa yugto ngayon ang mamamayang nalinlang ng pakanang ito na bawiin ang pirma nila para hindi sila maging bahagi ng 12% na kailangan sa buong bansa para baguhin ang konstitusyon. Huwad ito kung gayon!

Ang Konstitusyon ng 1987 ay bunga ng pakikibaka ng mamamayan na nagpabagsak sa diktadurang US-Marcos noong 1986. Ginulantang ng pakikibakang ito ang kalakhan ng daigdig. Ito ay turo ng kasaysayan at aral na marapat isapuso laban sa mga mapagsamantala at mapang-api at sa mga pagtatangkang lapastanganin ang mga karapatan ng taumbayan.

Batbat ng anomalya ang mga isinasalaksak na pamamaraan para baguhin ang konstitusyon na ibayong naglalantad rito kung para kanino ito. Kailangang tumindig at labanan ito ng mamamayan.

Mayaman ang karanasan ng sambayanang Pilipino sa pakikibaka at sa pagkakataong ito, kumakaway ang pangangailangang isalba ang bansa sa nakaambang banta ng ibayong pagpapalakas ng kontrol ng dayuhan sa bansa at pagsasamantala sa mamamayang Pilipino dahil sa pagbago ng konstitusyon. #

Jhed, Jonila post bail for defamation charge

/in /by

State abduction survivors Jonila Castro and Jhed Tamano posted bail at the Dona Remedios Trinidad Municipal Trial Court in Bulacan province on Wednesday for the grave oral defamation charge against them by the Ferdinand Marcos Jr. government.

The environmental activists posted P18,000 each for their temporary liberty after being accused by the Department of Justice (DOJ) that they used a press conference to accuse the Armed Forces of the Philippines and the National Task Force to End Local Communist Armed Conflict of abduction in Bataan Province.

In a press conference organized by the Plaridel Public Information Office last September 19, 17 days after their abduction in Orion, Bataan last September 2, the two victims revealed they have been abducted by the military and have not surrendered as the Philippine Army claimed.

Embarassed by Castro and Tamano’s brave revelation in front of their abductors, the military filed perjury charges that was dismissed by the DOJ in favor of the new defamation charge.

AFP’s ‘honor and reputation’

The new charge was filed by Lt. Col. Ronnel dela Cruz, commander of the 70th Infantry Battalion of the Philippine Army’s 7th Infantry Division based in Doña Remedios Trinidad.

Castro and Tamano were detained at the army unit’s headquarters during their ordeal.

In its resolution, the DOJ alleged the respondents “employed machinations and took advantage of the benevolence of the 70th IB (Infantry Battalion) and the AFP (Armed Forces of the Philippines) to embarrass and put them in bad light.”

“There was a deep-rooted motive on the part of respondents to select a public forum that would express their sentiment. We consider the statement of respondents to be serious slander because the circumstances of the case show that they consciously, intentionally and on purpose waited and chose the press conference which would be held in public to air their grievance and plight,” the DOJ added.

“The slanderous words were obviously uttered with evident intent to strike deep into the character, honor and reputation of (the) complainant and the AFP,” the resolution reads.

Abductors and liars

In a joint statement, Tamano and Castro on Tuesday bewailed that the victims have become the respondents, even after the Supreme Court recently granted them Writ of Amparo and Habeas Data protection mechanisms.

“The abductors are very intent to jail those they’ve abducted,” the victims said.

The two also revealed that the Office of the Solicitor General has filed an omnibus motion appealing the writs granted them by the high tribunal.

“The only criminals here are the AFP and NTF-ELCAC abductors and liars, as well as the other government agencies that assist them,” the two added.

The only two victims who bravely revealed being abducted in the presence of their abductors, Tamano and Castro are being hailed as the faces of enforced disappearances and fake surrenders human rights organizations accuse the military of committing.

Their testimonies have also become instrumental in the issuance of recommendations for the abolition of the NTF-ELCAC by the United Nations special rapporteurs on climate change and freedom of expression and opinion. # (Raymund B. Villanueva)

The NTF-ELCAC should be abolished

/in /by

“Third, the NTF-ELCAC was established by the previous administration six years ago for a different context. It does not take into account ongoing prospects for peace negotiations. I therefore recommend that the Task Force be abolished.” —UN Special Rapporteur Irene Khan (February 2, 2024)

(Image by Jo Maois Mamangun)

[THIS IS THE SEVENTH AND LAST IN A SERIES OF NOTABLE STATEMENTS MADE BY UNITED NATIONS SPECIAL RAPPORTEUR ON FREEDOM OF EXPRESSION AND OPINION IRENE KHAN ON HER INVESTIGATION IN THE PHILIPPINES]

Defining, preventing red-tagging

/in /by

“Second, I was pleased to hear that the National Human Rights Commission has embarked on consultations to help define the problem with a view to proposing legislation to define and prevent it. I encourage the Commission to prioritize the project. Needless to say, the law should be in line with international obligations, including the right to freedom of expression and reparations for victims.” —UN Special Rapporteur Irene Khan (February 2, 2024)

(Image by Jo Maois Mamangun)

[THIS IS THE SIXTH IN A SERIES OF NOTABLE STATEMENTS MADE BY UNITED NATIONS SPECIAL RAPPORTEUR ON FREEDOM OF EXPRESSION AND OPINION IRENE KHAN ON HER INVESTIGATION IN THE PHILIPPINES]

Destructive mining led to Maco disaster—CPP

/in /by

Destructive mining operations led to the landslide that killed at least 71 last February 6 in Maco, Davao de Oro, the Communist Party of the Philippines (CPP) said.  

CPP chief information officer Marco Valbuena pointed a finger at mining operations in the region saying, “The disaster is clearly the direct result of the massive destruction of forests and mountains that characterize large parts of Mindanao, especially Davao de Oro and other Davao provinces.”

While noting that the latest in a series of mudslides and flooding came in the wake of weeks o torrential rains, the CPP officer said Apex Mining Company is responsible for the disaster.

“The Apex Mining operates open pit mines in the area. Zone 1 is a community of workers employed by Apex. Despite dangerous conditions resulting from weeks of rains, no precautions were made to evacuate the community,” Valbuena said.

Barangay Masara forms part of the area of mining operations of the Apex Mining Company, a company mainly owned by billionaire Enrique Razon, a close ally of President Ferdinand Marcos Jr., he added.

Barangay Masara buried under tons of mud. (Presidential Communications Office photo)

Apex Mining denied culpability in the disaster, saying Masara is outside its actual mining concession.

“The area where the slide happened is outside the mine operations area of the Company but is used as a vehicle terminal for buses and jeepneys servicing the employees, its service providers and members of the community,” the company said in a statement last week.

“The Company is focused on fully supporting the rescue operations of the local government units by providing equipment, manpower and food supplies to affected residents, including our employees. The Company is on limited operations while it provides resources to the rescue operations,” it added.

Apex mines for gold in the area.

The CPP however pointed out that the Department of Environment and Natural Resources has flagged Apex Mining for alleged violations of mining rules whose operations had been ordered suspended by the late environment secretary Gina Lopez in 2016.

The landslide area had been also been declared a “no build zone” after prior landslides in 2007 and 2008.

Earlier, labor federation Kilusang Mayo Uno (KMU) demanded an investigation on how the mining company treated its workers, allowing them and their families to live in danger areas adjacent to its open pit mines.

“The people must know exactly how destructive mining operations gravely affect lives, safety and livelihood of our compratriots,” KMU secretary general Jerome Adonis said.

“It must be asked: how did the company looked after their workers when they report for work and how they return to their homes after?” he added.

In a February 14 update, the Department of Social Work and Development has reported that a total of 1,944 families or 7,323 persons had been affected in four barangays in the municipality. # (Raymund B. Villanueva)

Gov’t must denounce red-tagging

/in /by

“First, the government must make it clear to its officials and the public that it does not encourage, approve or condone ‘red tagging.’ I strongly recommend an Executive Order denouncing the practice and setting out measures that discourage, disincentivise and discipline those who violate the policy. In addition to reassuring civil society and the public, the clear denunciation of ‘red tagging’ will also benefit the upcoming peace talks by encouraging broader participation and more open debate of diverse views to settle differences and reach a consensus.” —UN Special Rapporteur Irene Khan (February 2, 2024)

(Image by Jo Maois Mamangun)

[THIS IS THE FIFTH IN A SERIES OF NOTABLE STATEMENTS MADE BY UNITED NATIONS SPECIAL RAPPORTEUR ON FREEDOM OF EXPRESSION AND OPINION IRENE KHAN ON HER INVESTIGATION IN THE PHILIPPINES]

The dangers of red-tagging

/in /by

“The dangers are evident. The vilification has often been followed by threats, unlawful surveillance, attacks, or even unlawful killing. It intimidates and chills freedom of expression, and suppresses legitimate activism, journalism, debate and criticism which are part and parcel of freedom of expression. It isolates and antagonizes those who are unfairly attacked, puts them in a vulnerable position, may even drive them to exploitation by others, and undermines public trust in civil society and the media.” —UN Special Rapporteur Irene Khan (February 2, 2024)

(Image by Jo Maois Mamangun)

[THIS IS THE FOURTH IN A SERIES OF NOTABLE STATEMENTS MADE BY UNITED NATIONS SPECIAL RAPPORTEUR ON FREEDOM OF EXPRESSION AND OPINION IRENE KHAN ON HER INVESTIGATION IN THE PHILIPPINES]

Clear evidence red tagging is practiced by PH govt

/in /by

“While the government has reassured me that it does not encourage or endorse it, there is clear evidence that ‘red tagging’ and ‘terror tagging’ as some persons have called them, are being practiced by security forces as part of their counter-terrorism strategy. Furthermore, it is also clear that such vilification is not only aimed at those who are actually associated with proscribed or listed organizations as some officials claim, it is also used to target legitimate activists and activities, sowing distrust between the State, communities and civil society.” —UN Special Rapporteur Irene Khan (February 2, 2024)

(Image by Jo Maois Mamangun)

[THIS IS THE THIRD IN A SERIES OF NOTABLE STATEMENTS MADE BY UNITED NATIONS SPECIAL RAPPORTEUR ON FREEDOM OF EXPRESSION AND OPINION IRENE KHAN ON HER INVESTIGATION IN THE PHILIPPINES]

IRENE KHAN: Red-tagging remains common under Marcos

/in /by

“The practice is not new. State forces have practiced it for decades and was intensified, online and offline, under the presidency of Rodrigo Duterte, especially with the creation of the National Task Force to End Local Communist Armed Conflict (NTF-ELCAC). It has been reported by the National Human Rights Commission and by several reputable international organizations, including OHCHR in 2020 and 2022 and the ILO High Level Mission last year….While the practice was particularly rampant under the previous administration, it remains common also in this administration, though at a lower level.” —UN Special Rapporteur Irene Khan (February 2, 2024)

(Image by Jo Maois Mamangun)

[THIS IS THE SECOND IN A SERIES OF NOTABLE STATEMENTS MADE BY UNITED NATIONS SPECIAL RAPPORTEUR ON FREEDOM OF EXPRESSION AND OPINION IRENE KHAN ON HER INVESTIGATION IN THE PHILIPPINES]

The NTF-ELCAC as culprit in red-tagging

/in /by

“A wide range of human rights defenders, humanitarian workers, journalists, community media workers, students, artists, writers, trade unionists, teachers, youth, priests, health workers, and indigenous leaders claim to have been or are being targeted – in effect, these are people who are strongly and openly critical of government policies, who are activists, or who hold progressive views…Many have pointed their fingers at the state agency, the NTF-ELCAC either as the culprit or the instigator, but also to the military, state security officials, senior government officials, and some media outlets.”—UN Special Rapporteur Irene Khan (February 2, 2024)

(Image by Jo Maois Mamangun)