Ni AP

Dinukot n’yo na ang mata ng mag-asawang Albarillo.

Binasag ang bungo ni Eden.

Tinadtad ng bala ang katawan ni Tata Pido.

Binaril sa likod si Gerry at Fort.

Ikinarsel ang siyam na magsasaka ng Silang.

Pakyawang kinasuhan ang pitumpu’t dalawang aktibista.

Ilan sa mga panganay at bunso nila ang pikit-matang

tinanggap ang pangyayari, lumuha sa tabi?

Ilan sa mga kaanak nila ang tumigil mag-isip

at pumili ng tama?

Ilan sa kababayan nila ang nakaramdam ng pagkadurog?

Ilan sa kapwa aktibista nila

ang tumanggi sa alok ng kabundukan?

Ilan sa amin ang natakot?

Ngayon ay pinahirapan n’yo pa palang maigi

ang mag-asawang Evangelista. Binasag ang bungo,

niyupi ang mukha

at dinurog ang puso at baga.

Kinaladkad ang duguang katawan ni Manny.

At sinabing sila ay nanlaban.

Ilan pa ang nakahandang mandamyentong-walang-ngalan?

Tandaan ninyo,

Mahirap pahirapan ang matagal nang naghihirap.

Wala kayong maibibilanggong

hindi maghuhulagpos.

Hindi ninyo kayang paluhurin at durugin

ang isang bayang nagbabangon

at nagbubuo ng bagong lipunan.

Bingi na kami sa sabog ng kanyon

at ulan ng bala sa aming mga bubong.

Hindi na namin dinig ang kalabugan

ng nag-uunahang daga sa dibdib.

Pag-ibig sa katarungan

ang itinitibok ng aming puso.

Tandaan ninyo,

Tatanda rin ang sampung taong gulang

na anak ng mga Evangelista.

Lagi niyang maaalala, mula sa dilim ng ilalim ng kama

magaganap ang paghihiganti para sa katarungan

na maghahatid sa aming lahat sa liwanag.

Kung gayon, matatakot pa ba kami?

***

Marso 10, 2021

Mensahe ng may akda: Ayaw ko sanang sumulat nang ganito kadilim na tula, kung kailan kaarawan ko pa man din. Pero malinaw ang dapat piliin ng isangmakata sa ganitong panahon? Maari naman sigurong alalahanin ko na lamang ng tahimik ang pagsilang ko, sa gitna ng kamatayan ng marami.