Posts

POEMS FOR RICHARD GAPPI

Who recites for the poet gone?

By Rebecca K. Lawson

Words fall short

as teardrops fall

for another poet

too soon gone.

Brilliance

still glows

as storms of imagination,

illuminating

truth and empathy

facts and relevance

with that certain stardust

in the tip of the pen

of one most talented

who awakened

our souls

and opened our eyes

with a poet’s lens.

Farewell, dear friend.

We feel you still.

Tears reverberate,

cascading sorrow

to balm that space

where poets

grieve.


Ganito Kita Nakilala

Ni Pia Montalban

Nakahasa lagi ang iyong mga akda

Handang tumagpas sa mga tampalasang

Humahabi ng kaapihan sa kanayunan

Para sa iyo ang mga taludtod at saknong

Ay mga sundang, kampilan, at gulok

Na mananabas ng pagsasamantala

At pigura ng wika ay nasa mga bisig

Ng mga nagpapagal

Para may pagkain tayo sa lamesa

Malutong ang iyong mga putang-ama

Asido ang mga talinhaga

Lason sa mga nagpapahirap sa mamamayan

Hindi naghahanap ng mga sukat at tugma

Basta laging linyado ang bawat mong linya

Sumasagot sa ating mga “para kanino?”

Tumitindig para sa wasto at totoo

Tapat na mamamahayag ng mga pangyayari

Kaibigan at kakampi ng mga api

Ganito kita nakilala, Gappi.


PAMAMAALAM

Para kay Richard Gappi

Ni Raymund B. Villanueva

Wala nang bagong tula

Pumanaw na ang makata.

Wala na ang nagpamangha

Ng hinabi-habing salita

Na kurot-puso’t haplos-kaluluwa.

Wala na ang makata

Iwan ang biglang lumang tula.

2:03 nh

16 Hulyo 2022

Liwasang Rizal, Maynila

Tatlong tula para kay Chad Booc

1. Si Chad at mga Bakwit

Ni Ibarra Banaag

Hininga ang naghihiwalay sa katawang lupa.

Kaluluwa ang nag-uugnay sa diwa at kataga.

Gunita sa himaymay na siyang bulong sa panata.

Tuwing may dugo at luha na dadampi sa madla.

Matamang nangungusap ito sa kamalayan.

Nagsasabing ang buhay ay daluyan lamang.

Kasangkapan ng karunungan at pagmamahal.

Sukdang pumikit ang mata at ito’y mabuwal.

Sino bang tunay na magbibigay ng paghanga.

Di ba’t yaong mga Lumad na pinaglingkuran nila.

Patotoong mababakas sa hinagpis at palahaw,

Kundi pisnging binasa ng dusa at pusong naulila.

Tulad nila ay kislap ng batis sa silong ng buwan.

Bulalakaw sa hinaing at pangarap ng nanibugho.

Ilog na tumatalunton sa malawak na karagatan.

Puno na nagbibigay ng pananalig at kanlungan.

Balabal-ritwal at kasuutan ng mga katutubo.

Awit, sayaw, huni at galaw ng mga ninuno,

Dayuhang narahuyo sa diwatang sinusuyo.

Tadhanang naghatid ng pag-ibig at pagsuyo.

Hindi ka namin ililibing kagaya ng ‘yong hiling,

Kasama ng apat pa, binhi kang sa lupa ikakalat.

Sa lupang pangako kawangis mo’y didiligin

Ng sumibol at yumabong adhikain na hangad.

— Pebrero 26, 2022

2. Hindi lumuluha ang demonyo

(Hinggil sa ‘No tears for terrorists’ ni Dr. Lorraine T. Badoy)

Ni Marlou Abaja

Walang balon ng awa

Walang batis ng malasakit at hinagpis

Walang bukal ng buhay ang katawan

Ng demonyong nagbabalatkayong tao

Walang aagos na luha ng dalamhati

Walang luha ang demonyo

Tinuyo ng apoy ang bawat patak

Bagkus ay pagdiwang sa itim niyang budhi ang nangingibabaw

Sa pagpanaw ng pinaslang na bayani

Walang luha ang demonyo

Kundi galak na hindi makatao.

3. Titser Chad

Ni Raymund B. Villanueva

Pauwi pa lamang mula sa rali–

nag-kober at sumali–

nang malaman ang masamang balita

mula sa lalawigan ng ginto’t dugo

Ayaw munang maniwala

Bakit ba? Napakasama

nakakapanghina

Ngunit possible, bakit hindi?

Madalas talagang maging martir

ang mga dati nang bayani

Adya yata, sa UP ako dumaan pag-uwi

(Bilin ng asawa’y bumili ng lupa sa maghahalaman

sa C5.) Pagliko kanina sa University Avenue

lumingon sa kanan at tinanaw hanggang dulo

ang istatwang dipa’t tingala.

Sa ngayong naluluhang mata

dahil sa iyo, Titser Chad,

si Oble’y tumangkad pa yata.

–3:01 n.h.

25 Pebrero 2022

Lungsod Quezon

MonRam, 1944-2021

March 29

Reply to a Comrade

By Engr. Ramon P. Ramirez (+)

Last night we had a talk
 in a bus filled with people
   on their way home.
I talked about the moon
   sailing silently on a cloudless sky.
And you talked about the trees
   on the plaza we passed by.

It is the same moon
 which shone upon Chingkangshan
   and the Red base at Yenan.
It is the same moon
 which brightened up the streets of Peking
   on the first day of October
     in nineteen-hundred and forty-nine.

Who knows that today
   the same moon showers its glow
     upon our comrades in the countryside
       lighting their way up dangerous mountain trails.

The trees we saw are much the same
   as those that shelter our comrades
     from the sun and rain and reconnaissance planes.

Moon and trees
   though thousands of miles apart
     become our allies in the people’s war —
Like Wu Kang, too, who will serve us
   his cassia-flower brew.

Many years from now
   we shall talk about the moon moving triumphantly
     across a red sky;
   we shall talk about the trees swaying
     amidst red banners on the plaza we shall pass by.

We shall talk of things
   that will stir our hearts
     and widen our visions;
       and of men becoming god.
Perhaps still in a bus full of people
   happily on their way home
     to the communes.

(Written by the poet in 1976.)


ENJAMBMENT FOR COMRADE MONRAM

By Raymund B. Villanueva

Unlike the moon you wrote about, I did

not know you were a secret poet

crafting paeans about the silent and glowing

orb across cloudless night skies

and shadow-throwing trees giving shelter

to comrades trekking dangerous mountain trails.

Didn’t you know we thought you were like

that moon, with your white hair radiant as your smile

there, gleaming at the corners of our viewfinders

and flitting across our fields of vision

among the pulsating throng.

We heard you talk of dreams and triumphs–

wistfully of the region of the oragon and magayon

whence you sprung, lovingly of the bloodline you belonged,

proudly of the brotherhood you loved, ever hopeful

of the revolution you embraced.

They, all, glowed fulsome in your heart.

We shared a ride when we saw each other last.

The road was twisty and the sky was dark.

But, like that one moonlit March night long ago,

you spoke of plazas with swaying red flags.

I now know, Comrade MonRam,

it was the moon I drove home that night

to his other great love, home to his bride.

–9:57 a.m.
4 August 2021
Quezon City